..........................
Tak bardzo pragnę słońca
By spłonąć w nim na popiół
Tak bardzo pragnę ujrzeć siebie
Ponad tym, co widzę
Ponad tym, w co wierzę
nie wierzę w nic
Kakofonia kształtów przytłacza
Kontrast przelewa się przez barwy
Kolorami spływa blask
z deszczem na ziemię
Tak bardzo pragnę ziemi
Chyba nie jestem nic warty
Chyba nie wiem jak
zamilknąć na wieki
Znam was sqrwysyny
Wierzycie w święte oleandry
Wierzycie w cudowne złudzenia
Dla was doczesność
To poemat otwarty
Poemat martwych ludzi
bez twarzy i imienia
jasny brzask płonie
płoną nowe nadzieje
na wielkim nieboskłonie
na arenie światła
składam w ofierze
nonsensowne dni
Uparcie czekam na cud
Bo jak inaczej nazwać
Kwiaty na drzewach
Czekam na koniec
Odmierzam wiosny
By zatoczyć krąg
poprzez niebo do ziemi
Bohun
Komentarze (2)
nie czekaj na Godota .. ,weź życie w swoje ręce
,spróbuj ..
zament uczuć, brak wiary w dobro,sens życia,brak
nadziei aż pod koniec iskierka pozytywnych
skojarzeń,że jednak może stać się cud,ale nie można
biernie czekać na niego,trzeba losowi pomóc aby stanąć
twardo na ziemi.Bolesna egzystencvja,ale z każdej
nawet poniżającej człowieczeństwo sytuacji można
znaleść wyjście jak tylko się chce.