WIERSZ

miał być szczególnym wierszem
bez opadania wrześniowych liści
smutnego wiatru grającego trzciną
z wolna gasnącego płomienia

i chmur które myślom podobne
napływają nie wiedzieć skąd
odchodząc nie wiedzieć dlaczego
prócz niezachwianej pewności
nieśmiertelności tego rytuału

miał być znaczącym jak droga
kręta, pełna dziur, ostrych kamieni
wijąca się wśród pachnącego owsa
zimnych, z czerwonej cegły, domów
i tych którzy na niej...

pośród milczenia rozsianych po polach
i płyt, co kość gniotą, omszałych

nie chciałem by spłynęła nań łza
zza wieka skrywającego cierpienie
by zmieszana z kryniczną strugą
do głębin pamięci nie wlała
nic nie znaczących półprawd

tak bardzo go chciałem oszczędzić
nie ranić, blizn nie rozdrapywać
nie skalać błotem, lecz w szczególności
nóg mu nie pętać, nie zdobić skroni



/03.03.2009/

autor

wodnik2

Dodano: 2009-03-04 08:24:22

Ten wiersz przeczytano 1144 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie