***

Dla tych, których wiara jest ostatnim ratunkiem w ówczesnym, nieokrzesanym świecie...

Odarta z części swiata,
Odepchnięta od ludzkiej szczęśliwości,
Usiadłam na koralowym brzegu bursztynu,
Myślami podążam w głab zamkniętej bramy egzystencji- żyje,
choć istnienie przeplata się z niebytem...

Odpływam na osamotnionym statku duszy- płynę daleko,
Moze nigdy nie dotrę do portu radości
Moze nigdy nie usłyszę zabawnego spiewu ptaków - moze nie bedzie morza???

Zycie ucieka-ze mnie zostały skrawki oziębłego poranku
Jednak jaskółka usmiecha się do mnie radosnie- może znowu będzie wiosna...
i znów będzie życie...???

Wiara czyni cuda i to od nas zależy czy wszystko będzie tak jak chcemy-wystarczy pragnąć...

autor

Dominika:)

Napisany: 2006-08-25 Dodano: 2006-08-25 19:02:33

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie