...

Każdego dnia w lustro spoglądam.
Ta sama dusza wpatruje się we mnie.
Średnią poczucia dobrego "wyglądam"
Podciągam nazbyt wymuszonym uśmiechem.
I czesząc nieuporządkowane słowa
Co zaraz zaplotę w dwa niby warkocze.
Ból otępiały, a nim moja głowa
Chodnikiem egzystencji włosów swych kroczę.
Odkręcam kran z umykającą nadzieją.
Umywam się od dni niestrawionych resztek.
A potem lodowatą, błękitną zawieją
Usta czyszczę po niedopowiedzianych myślnikowych kresek.

Tak czysta niezgrabnie w nów dziś się wybieram.
Ułudy łachmany jak zwykle ubieram.
I z podniesionym wysoko tak czołem
W świat idę prędko, póki jeszcze jest gołem.

autor

Panna Nienaganna

Dodano: 2006-11-24 00:39:24

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie