Wiersz na własne, siedemnaste...

Napisałem wiersz na własne, siedemnaste urodziny, i z całą powagą uroczyście dedykuję go sobie. Stolat.

W sennych deliriach, majaczących bólach głowy,
wszedłem chwiejnym krokiem w smak kurzu-
mój własny, osobisty- kurz urodzinowy.
Złotolepkie miodoplastry, światło lipą pachnące,
osiada końcem dnia na wyniosłym krańcu miesiąca.
I brzozy też nie mają nic przeciwko, a to wszystko-
po prostu dzieje się zbyt szybko.
Pierwszy krok w rok życia siedemnasty,
umyka mi ta chwila, gdzieś gubię miodo-plastry.
Brzozy stygną w noc, melancholią wykrzywione,
i one dostaną na moje urodziny cienistą księżyc-koronę.
Powietrze pachnie wieczornymi mozartami-
w dźwięcznej ciszy requiem dla szeptu,
marsz żałobny grany na wietrze.
Oprócz tego, nic się nie zmieniło-
słońce wschodzi i zachodzi, tak jak zachodziło-
przewidywalną rutyną, mimochodem, pomimo.
Na dachu sam odśpiewam moje milknące "sto lat" nad zachodem,
i być może ujrzę dźwięczne "najlepszego" w tarczy słońca,
które zachodzi nad moim dwieścieczwartym miesiącem.

autor

A Dream Within a Dream.

Napisany: 2008-03-30 Dodano: 2008-03-30 19:57:06

Ten wiersz przeczytano 1069 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie