wiersz nocny

Spójrz, jest noc, tylko ukryta w ciemności.
Teraz ponoć tak niebezpiecznie na ulicach.
Ludzie dryfują w mroku jak rozbitkowie,
szukając wyspy, którą będzie jutrzejszy świt.

Idziemy, i bardzo nam ze sobą po drodze.
Z nami jest tak samo- własny, szczelny, zamknięty na inne pomieszczenia pokój, w którym zapomina się o życiu na zewnątrz, tylko ty i ja, te same piosenki, te same piosenki, te same stany z których czasem wracamy, a czasem nie.

Te same filmy, książki, to się chyba nazywa śmierć, tylko nie pamiętam jak się to pisze. Często sprawdzam ci puls, żeby wiedzieć, czy nie odeszłaś do innego.

I te nasze spacery, pod biegnącym światłem latarń, podczas których wymyślamy nowe słowa, te spacery, za każdym razem w inne miejsce, choć zupełnie obce to zupełnie bezzębne.

Kiedy jednak zimą obracam się za siebie,
widzę tylko jeden ślad stóp na śniegu. Ściskam cię wtedy mocniej za rękę,
i idziemy dalej, coraz szybciej, coraz szybciej, aż wiatr nie nadąża
owijać nas swoim szalem.

autor

Krzysztof.El

Napisany: 2017-01-12 Dodano: 2017-02-12 16:51:34

Ten wiersz przeczytano 1552 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie