Wiersz sześćset dwudziesty trzeci
I jak tu się nie cieszyć
bo żyjemy na pograniczu
ziemi z rajem
i choć ziemie
przyjdzie nam opuścić
nie ma co się smucić
bo raj nas nigdy
już nigdzie nie wypuści.
Czy zmiana na lepsze
sama się dokona
a może mamy jej pomóc
obdarzając ludzi zaufaniem.
Wierzę że dane mi będzie
wrogą rękę na zgodę podać
ludziom dać mapę na drogę szczęścia
życia kochać nie przestać
miłości choć na chwilę rękę podać.
autor
neplit123
Dodano: 2021-05-05 15:46:33
Ten wiersz przeczytano 415 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
- trzeba wierzyć w lepsze - pozdrówka.