wierzby przydrożne

wierzby przydrożne, wierzby płaczące
w mgłach jak w welonie wtulone
smutnym szeregiem kłaniają się życiu
ich włosy na wietrze zwichrzone

wierzby śródpolne, wierzby szumiące
wśród szarug i szronów jesieni
prowadzą wywody z wronami na łące
przyjaciół szukają wśród cieni

przydrożne wierzby, płaczące siostry
boru co huczy w oddali
kłaniają się ludziom, ich myślom prostym
i one i my tacy mali

wierzby co w smutku czekają przy miedzy
by ktoś ich los nędzny odmienił
do ludzkiej chcą trwożnej przyłączyć się biedy
wołają by Bóg ich los zmienił

by rozsiał ich dusze zgrabiałe na wietrze
po lasach zielonych, wśród boru
by zacząć oddychać nowym powietrzem
z dębami by usiąść pospołu

by spojrzeć na prężne drzew wielkich konary
zachłysnąć się mocą i siłą
w pnie wtulić swe włosy co straszą jak mary
wkorzenić się w ziemię aż miło

ech smutne wierzby, wy wierzby płaczące
a cóż będzie z drogą, z bezdrożem
i z ludźmi co garbią się przy kośnej łące
i wiatrem co pędzi za zbożem

więc chcecie zostawić smętnego człowieka
co struga piszczałki wśród cienia
i grywa melodie ze śpiewu słowika
i smutki wam rozpromienia

więc chcecie porzucić strapione ptaszyny
co gonią wśród traw za motylem
zapomnieć uśmiech zakochanej dziewczyny
zapomnieć.... wstrzymajcie się chwilę

wierzby przydrożne, wierzby płaczące
gdzież wyjdę gdy was mi zabraknie
ukoić serce z żalu bolące
gdy serca drzwi ktoś mi zamknie

gdy kiedyś zapragnę by się wyżalić
z trudnej miłości, nad światem
zostańcie przy drodze by się pochylić
nad człekiem strapionym swym bratem.

autor

Stachu

Dodano: 2009-12-01 18:36:38

Ten wiersz przeczytano 1825 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie