Wierze..

"Jak aniola glos......"

kim jestem?..
zadaje sobie pytanie ...
czy kiedys odpowiesz mi na nie??
mysli klebia sie w mej glowie, nie mam weny,
moze cos mi podpowiesz??

probuje tworzyc na sile,
bo wciaz mysle ze sie myle...
w wyborach zycia mego,
w nicosci beznadziei zawieszonego...
gdzie sens idei, odwagi walka, bezkres usmiechu??
czemu ze szczescia nie moze zabraknac mi dechu???

co mam robic, gdzie uciec,
co oddac, czego nie?
zaczaruj, prosze jeszcze raz mnie..
pokaz mi sie, pozwol dotknac,
popatrzec w twe oczy,
niech twoj widok mnie zaskoczy..

szybuje, wciaz do ciebie na skrzydlach nadziei,
dotykam nicoscia slonca promieni..
wierzac ze nas to odmieni.
dodaj mi sil prosze, calym soba,
wiem ze potrafisz, jestes unikalna osoba..

znalazlam Cie,
choc sama nie wiem gdzie..
dotarles na wskros do serca mego,
myslalam ze juz zamrozonego..
przypomniales mi ze potrafie kochac,
trwac, wierzyc, tworzyc i marzyc..
potrafiles mysli me obnazyc..

zaczelam czuc ze zyje,
usmiechac sie szczerze....
dlatego choc czasem mam zwatpienia chwile,
to wierze w nas, w Ciebie i siebie,
..wierze..

"w pustej szkalance pomarancze to dobytek moj"...

autor

ewelina-plewa

Napisany: 2008-12-04 Dodano: 2008-05-18 13:24:27

Ten wiersz przeczytano 698 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie