Wigilia A.D. 1918

Wiersz został zamieszczony w antologii "Niepodległa" wydanej staraniem mariat oraz grupy bejowiczów

Wśród rodzinnych skarbów zachował się zeszyt.
Prababcia zawarła w nim swoje wspomnienia
z czasów, gdy Polacy mogli się znów cieszyć,
bo wyszli szczęśliwie z czarnych skrzydeł cienia.

Na pożółkłych kartach pozostała dla nas
przestroga, by wolność swoją cenić zawsze,
nie jest jak powietrze i słońce nam dana
trzeba więc dbać o nią, bo stracić ją łatwo...

(fragment pamiętnika prababci)

„Dziś wigilia mamo, jest jednak inaczej
niż rok temu, kiedy - usta palcem cisząc
uczyłaś "lulajże". Czemu tata płacze?
Choć radosny, jak ptasząt uwolnionych tysiąc.

Dzisiaj pozwoliłaś głośno mówić pacierz
„Ojcze nasz” i „Zdrowaś” i skład apostolski
a jeszcze rok temu tata szedł na spacer
by ostrzec przed tymi, którym nie w smak polski.

Ze strychu nosiłaś chowane pod deski
pisma i przy świecach o prapolskich dziejach,
o Chrobrym, Jagielle i Królu Sobieskim
czytałaś. Nam w serca wpływała nadzieja.”

(prababci testament między wierszami)

Dziś mamy przyjaciół prawie dookoła
pokój jest w Europie, nikt nie chce zaborów,
ale w biały taniec nie prośmy chochoła,
oczy swoje miejmy zawsze wokół głowy.

Udaje sen niedźwiedź, lecz patrzy przez rzęsy
więc my, zamiast drażnić – chciejmy go oswoić.
Wiemy, że pół świata przed nim tyłkiem trzęsie
a więc go nie budźmy, błagam - władcy moi!

autor

yanzem

Napisany: 2018-10-10 Dodano: 2018-11-11 13:10:28

Ten wiersz przeczytano 3104 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna Okazje Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie