Wiktoria 22

Do tego samego przedszkola też chodził Marcinek
od Małgosi. Chłopcy od razu się polubili.
Często się razem bawili. Chcieli być zawsze w tej
samej grupie, gdy pani przedszkolanka przydzielała
im jakieś zadania w zabawie.

Później również chodzili do tej samej szkoły
podstawowej. Siedzieli w jednej ławce. Marcinek
był bardzo zdolnym dzieckiem, nauka nie
sprawiała mu żadnych problemów. Będąc w pierwszej
klasie, Marcinek prosił swoją mamę, czy Michał może
przyjść do nich, będą odrabiać lekcje.

Wiktoria też na to pozwalała, wiedziała, że Piotr
będzie swojego synka. Może i babcia się zmieni,
i trochę cieplej pomyśli o Wiktorii. Tęskniła za
tym domem. Przecież zaraz po ślubie była tam
szczęśliwa. Kochała bardzo Piotra i chyba go
jeszcze kocha.

Bywało, ze i babcia sama zapraszała Michałka na
dobry obiadek, jak mówiła. Mama Wiktorii czasem
sugerowała, żeby poszła do Piotra. Przecież tam
też jest twój wkład, jaki wniosłaś w remont tego
mieszkania, mówiła.

Wiktoria coraz częściej myślała o tym. Może Piotr
się znów pogodzi i będzie lepiej. Gdy przyszła po
Michałka do Małgosi, z tęsknotą patrzyła na dom
Piotra. Aż w końcu się odważyła i poszła odwiedzić
już byłą teściową. Ta bardzo chłodno ją przywitała.
- Masz zamiar tu wrócić? Zapytała.
- Tęsknię za wami, za Piotrem. Michałek by miał blisko
do szkoły. Babcię i tatę, bo was kocha bardzo.
Cdn

autor

Ewelina-55

Napisany: 2021-06-17 Dodano: 2021-06-17 22:44:56

Ten wiersz przeczytano 742 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie