Wiosenny chłód

Szła przez ukwieconą łąkę,
wdychając zapach kwiatów,
majowego wietrzyku rozwiewającego
jej jasne włosy.

Cieszyła się, że zaś będzie lato,
truskawki, róże, ogród pełen kwiatów
i ciepła ogrzana słońcem trawa
pod stopami.

I nagle łzy napłynęły do jej
oczu i kilka razy z trudem
przełknęła ślinę. Zdała sobie
sprawę z tego, jak bardzo jest samotna.

Że nigdy już nie weźmie
jej twarzy w swoje dłonie i nie zmusi,
by na niego patrzyła. Nie muśnie
delikatnie jej skroni zsyłając ukojenie.

Nie rozłoży koca na grubej
warstwie sosnowych igieł tworzących
zaskakująco miękki materac.
Nie będą się kochali na leśnym
poszyciu między młodymi brzózkami.

Powiało chłodem. Zadrżała,
choć jej ciało zlało się potem
od rozchodzącej się od wewnątrz
fali ciepła.

Tessa50

„ W miłości mężczyzny i kobiety kochających
się z pasją, wyobraźnią i czułością
jest coś bezcennego i współczuć tylko można
temu, kto nigdy tego nie doświadczył” – Bertrand Russel.

autor

Tessa50

Napisany: 2016-06-18 Dodano: 2016-07-10 18:43:51

Ten wiersz przeczytano 1406 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie