Włóczęga

Jak zawsze: mój wolny styl. Zapisany w drodze po mioch własnych ścieżkach

Jest ze mnie włóczęga
Moja lewa noga o tem przysięga
Pleco plecok zaprzęga,
do którego prawa ręka sięga

I się gna... taka moja dola
Włóczęga wypędza ze mnie włókna doła
Pędzle oddali, zamalowują brudnych myśli frędzle
Tam, gdzie nie ma symboli mojej codzienności,
nie boli syndrom zaburzeń osobowości

Patrząc na nowej przestrzeni elementy
jestem, jak kwiat, co zapuszcza wiosną pędy

autor

uUulotny

Napisany: 2007-08-19 Dodano: 2007-08-26 20:29:06

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie