Włóczęga!

Ja nie piszę wierszy już od roku. Wszystko prysnęło
jak bańka mydlana.
Kopalnia wyeksploatowana. To co wystawiam to resztki
tego co nie ujrzało światła dziennego. W zaistniałej
sytuacji postanowiłem pisać bajki dla wnuków.
Widocznie potrzebowałem odmiany:)
Pozdrawiam i życzę powrotu weny:)

Marku z tym zebraniem się do kupy jest właśnie
problem, od trzech miesięcy nic nie napisałem.
Powiedz gdzie przyczyna, wszystko uleciało, czyżby
kryzys twórczy, który trzeba oswoić.

Kłaniam się w bólu, Wszystkiego Dobrego.

Czasami trudno jest zebrać wersy do kupy. Myślę, że
nie jeden poeta się z tym borykał szukając wokół
pomocy weny.
Tak to odbieram.
Pozdrawiam.
Marek

Luizo powłóczmy się oboje, tu i tam, na obrzeżach
artyzmu - a nuż się uda?

Miłego czwartku, smacznego.

Chętnie się powłóczę z Poezją :)

Ilonko pięknie dziękuje za czarującą opinię, jest mi
bardzo miło, czytać takie słowa.

Miłego dnia.

Gratuluję pięknego wiersza oraz talentu. Pozdrawiam
serdecznie :)

Arku właśnie cały problem w tym że piszemy w czarną
dziurę, która wszystko pochłania i nie zostawia nic.
Niechby chociaż cząstka została, jak to zrobić - nie
wiem.

Pozdrawiam i dziękuje za tak miłą opinię.

Tak bym chciał by ten wiersz się nigdy nie zagubił.
Jest znakomity.Brawo, anula. Pozdrawiam

Arku dziękuje za gratulacje, Ty masz ten kolor w
kieszeni tylko... no właśnie.

Trzymaj się mocno i zdrowo.

Danusiu, powinnaś chyba być krytykiem literackim,
wiesz co mnie zawsze dziwiło w ich zawodzie, że widzą
zawsze więcej, niż sam autor chciał w wierszu zawrzeć.

Może to mój subiektywizm oceny, być może. Chciałem
oddać hołd słowu, literze w szczególności, stosunkowi
autora wiersza do twórczości poetyckiej, niezwykle
złożonej i zależnej od mnóstwa czynników. Danusiu to
jest właśnie moja wędrówka, włóczęga po błoniach,
górach z literami w plecaku.

Miłego wieczoru, wzruszający komentarz. Dziękuje.

Zapomniałem. Gratulacje :):)

I widzisz, wywróżyłem tę niebieską stalówkę.
Napracowałeś się na nią.
:):)

Witaj.
Czytając wiersz pierwszy raz, zobaczyłam obraz
człowieka, który wyraża siebie i swój świat słowem,
strofa, wierszem. Nie zawsze jest to łatwe - wyrażać
siebie i to co dla nas ważne, słowem. Po drugim
czytaniu, ukazał mi się obraz stworzenia Świata,
słowem i przez Słowo. W dalszej części losy człowieka.
Wszyscy jesteśmy wedrowcami - włóczęgami, tak po
krainie poezji jak i krainie życia. W jednej i drugiej
rzeczywistości słowo staje się ciałem dla tych co
kochają sztukę i tych co kochają życie. Szczęśliwi Ci,
którzy łączą oba światy.
To tylko moje personalne odczucia i spojrzenie na
wiersz.
Moc serdeczności.

Sabino przepiękne słowa, już gdzieś podobne czytałem,
tak naszych wierszy oprócz nas samych za chwilę nikt
nie będzie pamiętał, zginą w rozmazie rzeczywistości.

Miłego wieczoru, dziękuje za wizytę.