Woła mnie morze
Woła mnie morze ku głębinom
lecz nie pójdę
bo się boję
wody twoje są głębokie
brzegi twoje są wysokie
jeśli nawet nie utonę
to rozbiję się na skałach
a ja jestem taka mała
taka bardzo delikatna
muszka prawie
albo puszek
życia strzępek i okruszek
ziarnko piasku czy muszelka
dla mnie twoja woda wielka
wszechświat cały
cóż ziarenko wobec skały
którą, choć ci się opiera
rok po roku
w siebie zbierasz
góry całe mielesz w piasek
rozsypujesz je po plaży
abym dziś tu mogła chodzić
i o tobie jutro marzyć
Komentarze (16)
jesteś wielka :)
powiem tylko tyle, wiersz mnie ujął...
Nie potrafię tego opisać, po prostu pięknie!
Nie pójdę w twoje wody, bom za mała, jak muszelka, jak
ziarenko, delikatna .Pięknym, ciepłym piórem napisany
wiersz.Z serca płynie,ładne porównania, epitety.
wiersz bardzo lekko, subtelnie napisany, podoba mi sie
podkreślona kruchość ludzkiego zycia wobec bezkresu
świata
Wiersz piękny... Tym morzem może być także nasze
życie...
Bardzo lekki puszek , okruszek - ładny :)
Jakos tak nie czytalam Twoich wierszy, ale ten jest
niezwykle urokliwy. fajna forma wiersza, no i
oczywiscie poruszylas problem naszej nicosci we
wszechswiecie. Bede zagladac do Ciebie.
hmm...człowiek jest mały uświadamiają mu to takie
żywioły jak woda ,ogień ...kosmos...ładny refleksyjny
wiersz
cóż kropla wody nie morzem, a ziarno piasku nie plażą,
siła w ilości, jednostka okruchem:)
Kryho, swój zachwyt wyśpiewam na szant melodię - O
Boże! Zna morze, a na dodatek i geologię!
Ciekawe ujęcie tematyki...
Bardzo ciekawe poetyckie spojrzenie na nasze
istnienie.
Maleńka, krucha i wystraszona istotka, opierająca się
potędze i wielkości żywiołu... ładny wiersz... kojarzy
się z życiem :)
Urzekł mnie lekkością, bardzo ładny.
Bardzo ładny wiersz i bardzo ciekawie ujęty cykl
naszego istnienia-porównanie bardzo trafnie prowadzi
do pokazania jakie ziarenko jesteśmy każdy z nas bez
wyjątku,ale jednak częścią tej ogromnej
całości-świata..można wejść w zadumę..powodzenia