Wołam w ciszy przedświtu do...

Wtedy to nic dodać nic ująć...

Z głębokości wznoszę głos do Ciebie, Panie,
z otchłani ciemnej i oślizgłej cielesności.
Racz, dobry Boże, spojrzeć w czerń
i podciągnąć niewidomego człowieka z bagienka instynktu.

Czepiają się sny złowrogie,
wieje wiatr rozkoszy grzesznej,
deszcz pada- ale nie orzeźwienia,
tylko zapomnienia w żarze rozbestwienia.

Ten dotyk palący w noc zimną chcę czuć na sobie.
Ten wzrok płonący chcę widzieć na sobie.
Ten głos rozedrgany chcę w ciszy przedświtu słyszeć w uszach moich,
gdy nie będę mogła sobie rady dać ze sobą samą.

Sama ze sobą, zamknięta w ciasnej klatce rozumu,
walczę o zdrowe zmysły w walce przegranej,
w walce bezsensownej przeciw pragnieniom
i wołam o pomoc.

Z głębokości wznoszę głos do Ciebie, Panie.
Racz wysłuchać cichej prośby mej.
Spojrzyj z ciepluśkiego nieba,
wyciągnij głupią z mokradeł pożądania.

...a dziś to już nawet nie wiem, jak się ustosunkować do słów przeze mnie napisanych.

autor

szyper

Napisany: 2004-11-10 Dodano: 2004-12-30 01:00:08

Ten wiersz przeczytano 701 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie