Wspomnienie o ojcu żołnierzu
Rok 1920.
Przeuroczy młodzian, lat dwadzieścia jeden.
Kochany jedynak, z kręconą czupryną.
Poszedł, by wojować. Dołączyło siedem.
Ci, co odważniejsi, tam najszybciej
giną.
Pożegnał już ojca, zasmuconą matkę.
- Wracaj szybko synku, my chorzy.
Czekamy.
Mama chleb zawija w bawełnianą szmatkę.
Czy Jasio powróci? Jego los nie znany.
Dostał urlop. Wrócił, nie zastał już
mamy.
Utrata mateńki, to bolesna sprawa.
Nagle umarł ojciec, boleścią złamany.
Ojczyzna wciąż woła: walka o Warszawę!
Całe długie życie chwalił swego wodza.
Bardzo go uwielbiał i podziwiał czyny.
Wszystko zapamiętał i w wojskowej drodze
wspominał przeprawę, rzekę Berezynę.
Był uratowany /topił się z harmonią/.
- Jutro będzie lepsza, tak mu wódz
obiecał.
Dziś ważniejsza walka! - Mówił często o
niej.
Złotymi słowami do walki podniecał.
Czapki maciejówki, relikwią mu były,
z honorem zakładał, gdy szedł do
kościoła.
Zielone ubrania wolność wywróżyły.
Tych wojskowych wspomnień zapomnieć nie
zdołał.
```````````````````````````````````````````
Wielka bitwa polsko - bolszewicka
rozpoczęła się 14 maja 1920 r. nad Berezyną
/Białoruś/.
Walki wojsk Frontu Północno- Wschodniego
gen.Stanisława Szeptyckiego z wojskami
Frontu Zachodniego Michała Tuchaczewskiego
w okresie wojny polsko- bolszewickiej.
```````````````````````````````````````````
`
Wrócił na ojcowe gospodarstwo. Ożenił się.
Zbudował nowy dom i kupił harmonię. Ukochał
muzykę, grał na weselach, chrzcinach,
zaręczynach i wieczorami dla sąsiadów.
Pod osłoną nocy przychodzili do nas, by
słuchać pieśni religijnych, frontowych.
Pamiętam jak przed domem otrzepywali swoje
wielkie owcze czapy i buciska. Siadali,
gdzie się dało. Cichutko śpiewali.
Tato opowiadał o swoich przeżyciach w
bitwie polsko - bolszewickiej.
Znał i grał wiele piosenek frontowych.
Niemiec kazał zasłonić okna, gasić lampy.
Mama zapalała drzazgę w piecu chlebowym.
Ojciec tak cicho grał, że słychać było
tylko stukanie klawiszy. Po rozejściu się
sąsiadów mama wycierała podłogę po
roztopionym śniegu i kładła nas spać.
Pewnego dnia, zimą 44/45
weszło dwóch Niemców. Doskoczyli do ojca.
Uderzeniem w łopatkę powalili go na
podłogę. Jeden z Niemców wprost wył, drugi
mierzył
karabinem w głowę.
- Dla kogo grałeś, kto tu przychodzi, co to
za ludzie, nazwiska, ile ich tu było? Już
nie zagrasz! Harmonię rzucił na podłogę.
Miażdżył butem ojcowe palce.
- My tu jeszcze przyjdziemy!
Mama podniosła zbitego ojca i położyła do
łóżka. Płakaliśmy wszyscy.
- Już nie zagram żoneczko! Zobacz, co mi
zrobili.
Codziennie czekaliśmy na wyrok. Mieli nas
spalić. Ludzie mówili,że całą wieś spalą.
Mężczyźni ukrywali się. Ojciec ozdrowiał.
Uciekł ze starszymi dziećmi na dziesiątą
spokojniejszą wieś.
Leczył swoje palce, rękę. Kupił harmonię i
jeszcze potem grał.
Z żalem patrzyłam na jego" bułę" na łopatce
- pamiątkę po Niemcach.
bronislawa.piasecka
Komentarze (31)
Wstrząsające, jakże bolesne wspomnienia. Broniu ja
znam tylko z opowieści, że mój dziadek 1944 roku
został postrzelony, dostał gangreny i zmarł. Nigdy
więcej Wojny, Boże co też teraz się czai...Sercem
pozdrawiam.
Twoje wspomnienia są bardzo cenne, powinny przetrwać
dla pokoleń,
wzruszyłam się,
pozdrawiam serdecznie
Wzruszasz Broniu!
Wzruszające wersy to był trudny czas wojny...
Miłego dzionka Broniu:)
Poruszające wersy, pozdrawiam ciepło.
Dzięki takim bohaterom dziś zawdzięczamy wolną Polskę.
Wzruszający wiersz
Pozdrawiam serdecznie;)
Niesamowicie wzruszające wspomnienia... Piękny wiersz
o Tacie żołnierzu
Ja mam zaszczyt słuchania podobnej historii od Pani,
córki żołnierza, z rodziny gdzie też muzyka teraz
(klasyczna) spełnia ważną rolę w życiu.
Pozdrawiam serdecznie.
To byly tragiczne czasy.
Dziekuje Broniu za Twoj piekny wiersz.
Lubie czytac wspomnienia.
Pozdrawiam serdecznie :)
Serdecznie dziękuje za miłe komentarze pozostawione
pod moim wierszem. Mój tata dawno nie żyje, ale jego
wspomnienia najbardziej utkwiły w mojej głowie, Nie
wiem czemu. Od małego dziecka uczył mnie ojciec pracy
na gospodarstwie, uczył mnie grać. Jak grał, to ja
śpiewałam. Uczył nas tańczyć. Nawet kazaczoka
tańczyłam. Zakochana byłam w jego muzyce ale... nie
miałam czasu, bu nauczyć się dobrze grać.
Byłam po prostu zobowiązana napisać to wspomnienie.
Powiem nawiasem,że ja dochowałam ojca, ja dochowałam
siostrę kalekę. Ja. Czułam się zobowiązana.Serdecznie
pozdrawiam..
Kawał historii Broniu opowiedziałaś, tej osobistej i
tej ogólnej. Dziękuję, to jest prawdziwa lekcja.
Pozdrawiam serdecznie :)
Dzięki takim żołnierzom trwamy. Może i teraz
zwyciężymy.
Broniu, pisz takie historie, serce radujesz.
Pozdrawiam Cię
Smutna opowieść ale takie były dzieje
Polakow...pozdrawiam Broniu.
Smutne i prawdziwe opowiadanie przeczytałam ze
wzruszeniem. Podobnych ludzkich dramatów z czasów
wojny i okupacji można pomnożyć tysiąckrotnie i
jeszcze więcej. Osobiście nie znam takiej rodziny, w
której syn, mąż, dziadek czy brat nie brał udział w
walce w obronie Ojczyzny. Wielu z nich zginęło a tym ,
którzy przeżyli, zapewne koszmary wciąż śnią się po
nocach.
Dziękuję Bogu, że urodziłam się po wojnie; mając kilka
latek, pamiętam, jak moi starsi kuzyni biegali z
kijami po podwórku i bawili się w wojnę.
Dziś, dorośli są patriotami z krwi i kości.
Broneczko, ślę serdeczności :)
Bardzo poruszasz serce treścia tego dramatycznego
wiersza wiersza. To były okrutne czasy.
Miłego dnia życzę.