Wśród szeptów

28 stała się liczbą mojego cichego przeklęcia.
Przyniósł ją wiatr, prosto w łono moje matki.
Nieuchronnie - została powiązana z krwią mojego rodu,
obficie przelewaną, nawzajem:
przez nas samych.
28 był dniem niezwykłym,
wtedy zawisły zwłoki i uwolniły demony.
Ten sam dzień był również dniem jej pochówku.
Pozostawiając jedynie drzewo,
w lesie, który niegdyś rozdzierały krzyki.
Ludzie tej liczby obserwują mnie,
gdy przechodzę ich ścierkami.
Naznaczona piętnem ich głupiej śmierci.
Udali się w pustkę.
Jak wszyscy inni związani ze mną i z moją liczbą.

Spojrzałam twarzą ku słońcu,
lecz ono zniknęło.
Zdałam sobie sprawę,
że i ja wiszę na pasku wśród chmur, jedynie nieznacznie skomlejąc.
Wołaniem o pomoc,
Ratunkiem przed moją własną głupotą.
Teraz jestem razem z szeptami.

Czy można zatem zrezygnowac z życia?

autor

Ziti

Napisany: 2006-02-03 Dodano: 2006-02-04 00:49:57

Ten wiersz przeczytano 706 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie