Wstań, zapal światło

Z cyklu " Jedna z bezsennych nocy " To raczej proza

Kolejna bezsenna noc.
Duszne, gorące powietrze oblepia ciało.
Szpitalny smród, pomieszany z perfumami
pielęgniarek i potem obcych ludzi,
wdziera się do nozdrzy.
Nie mogę oddychać! Jest mi duszno!
Boję się...
Patrzę w okno, mdłe światło latarni,
pada na moje odkryte nogi.
Wyglądają tak nienaturalnie, jak u nieboszczyka.
Bardzo się boję...
Próbuję nimi poruszyć,żeby przekonać się,
że są moje.
Po kilku próbach, wreszcie mi się udaję.
Nareszcie głębszy oddech!
Teraz kieruję mój wzrok na
miejsce, gdzie szerokim plastrem
przyklejona jest igła.
Nawet w nocy widzę krwiaki!
Przedramię, wierzch dłoni i znowu strach!
Chcę zasnąć, żeby już nic nie widzieć i
nic nie czuć.
Zamykam oczy i przywołuję szczęśliwe chwile,
obrazy z dzieciństwa i tego kogoś
najbliższego.
Dziwne, gdzie jest to wszystko?
Gdzie się wszystko podziało?
Pustka! Jest tylko ogromny lęk.
Tak bardzo się boję!
Zaraz, zaraz może chociaż wyobrażę sobie-siebie?
Szczęśliwą, uśmiechniętą zapatrzoną
w twoje oczy.
Albo, patrząca z miłością macierzyńską
na maleńkie dziecko, które ufnie wyciąga rączki.
Gdzie jesteście? Przecież teraz was potrzebuję!

Słyszę obce głosy, słyszę, słyszę!
Jest jasne światło i nie mogę otworzyć oczu.
Jeśli pani mnie słyszy,
proszę poruszyć głową, albo dotknąć mojej ręki.
Posłusznie poruszam, posłusznie dotykam.
Dziękuję Ci mój Aniele.

Bo tylko chyba ciebie słyszałam
jak mówiłeś - wstań zapal światło.

Dawniej...

autor

zwyczajna kobieta

Napisany: 2014-03-15 Dodano: 2014-03-15 19:46:40

Ten wiersz przeczytano 1878 razy

Oddanych głosów: 28

Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie