wszystko od nowa

wieczorem zacznę wszystko od nowa
jakby tego nie było
wybiegnę z bloku
schodami nie windą
żeby pożegnać się z każdym stopniem osobiście
i obiecać że powrotu nie będzie
wybiegnę na ulicę
wybiegnę z miasta


jak sarna, której tu nigdy być nie powinno
poszukam lasu, polany, lasu
ciszy leśnej
w którą włożę moje obumarłe serce
szklane oczy
wstrzymany oddech
stuletnią niemowlęcą skórę
gładką jak umyta szamponem sierść


ucieknę stąd z miasta z fabryki


z miejsca na które opuszcza się betonowy mur

z klaksonów
z szeregu


z czwartego rzędu pod wybiegiem

z pierwszego pod egzekucją

spod drzwi w poczekalni


zanim zacznę się przeobrażać

w jakąś obcą hipertroficzną maszynę

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2011-12-21 20:11:51

Ten wiersz przeczytano 439 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie