Wzruszenia

Nie jestem człowiekiem co często się wzrusza
Niewiele jest tego, co me serce rusza.
Bo dziś takim twardym i obcym być trzeba
Inaczej cię zjedzą i pozbawią "nieba".

Ale ostatnio, nie wiedzieć dlaczego
Ciągłe me wzruszenia prowadzą do tego,
Że świat, ten zwyczajny, który mnie otacza
Jest miękki, łagodny, ciepłem się odznacza.

A co mnie, zapytasz, dziś wzrusza takiego?
Co jest powodem odmienienia mojego?
Co sprawia, że taki facet dziwny
Romantykiem się staje i trochę "naiwny"?

To uśmiech przelotny mojej smutnej żony
I stosy kiełbasek przez nią upieczonych.
To jak wraca wcześniej, zaraz po swej pracy
Po to tylko może bym szybciej ją zobaczył.

To że mimo wszystko moje gacie pierze
I to że jest mi wierna, bo ciągle w to wierzę...
Nieraz też udaje mi się z nią pogadać
Tak miło i zwyczajnie, co przyjemność sprawia.

Choć mi ciągle mówi, że mnie już nie kocha
I od kilku miesięcy ma strasznego focha
To ciągle mnie wzrusza jeszcze jeden fakt
Ona jeszcze mieszka, ze mną, tak od lat.

Obiecała mi także, że w tym roku może
Wyjedziemy razem nad bałtyckie morze...
Ale wcale nie musi obietnicy spełnić
Bym swym wzruszeniom pozostał już wierny.

Jestem człowiekiem co często się wzrusza
I wiele jest tego, co serce me rusza.
Bo dziś już nie chcę być taki jak kiedyś
To dla Ciebie żono... Pokochała żebyś...

autor

Toneron

Napisany: 2011-07-20 Dodano: 2012-03-06 16:47:20

Ten wiersz przeczytano 1104 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie