(...)z krwi i kości

Pełznie niezdarnie po nieba sklepieniu
Sepleniąc wiatrem czeszącym drzewa
Złośliwym tupotem gniecie parapet
Udając rozjuszonego zwierza
Rozdziera ciszę ulicznym gwarem
I gładzi szybę szyderczo
Czaruje wzrokiem niewinnym
Uwodzi patrząc morderczo
Nie zdążę drgnąć on we mnie wyryty
Zabiera oddech oddechem przykryty
I dyszy i sapie drwiącym posmakiem
...Gorzkiej samotności
Dziś nakrył nas świt
...nieunikniony
Stawiony z krwi i kości.

Świt świtowi jest nierówny - każdy świt jest przecież różny;) Ps.bohaterem wiersza nie jest samotność.

autor

Tajemnica16

Dodano: 2011-08-11 09:55:30

Ten wiersz przeczytano 688 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie