O żabie

Po poprawkach , mam nadzieję że jest już ok.

Gdy słonko jeszcze ziewało,
wśród łąk zielonych nad stawem,
dwie żaby rozmawiały.
Powiedziała żaba żabie:
- Już nie będę żyła w stawie,
dość mam kumów i kumkania,
zrywam ze stadem, będę sama.
Jak rzekła, tak uczyniła,
ze stawu w mig wyskoczyła.
Na dużym kamieniu stała
i na łąkę spoglądała.
Słonko świeci, wietrzyk wieje,
gdzieś w oddali kogut pieje,
uroda świata z barw utkana,
żaba łąką oczarowana.
Zeskoczyła z kamienia między trawą
a kwiatkami skakała i wesoło śpiewała.
Zapomniała się, w wielką dziurę wpadła.
Była szara i ponura.
Nieszczęsna wydostać się próbowała,
skakała, skakała,
aż ze zmęczenia w dołku usnęła.
Rano budzi się bidula,
zatroskana myśli sobie,
jeśli nikt mi nie pomoże,
młode życie tu położę.
Dziewczynka o złotych lokach
po łące hasała,
za motylami biegała
i kolorowe kwiatki wąchała.
Ujrzała dziurę,
a w niej smutna żaba siedziała.
Niewiele myśląc, dziewczynka rękę
do dziury wsunęła i żabę wyciągnęła.
Żaba zrezygnowana i wystraszona
czeka, co zrobi ona.
Dziewczynka przygląda się uważnie,
dotyka, głaszcze i wypuszcza.
A żabka długimi skokami
do stawu wróciła i tam się schroniła.
Morał z tej bajki taki: wszędzie jest dobrze, lecz w domu najlepiej .

autor

Limuze

Napisany: 2021-03-07 Dodano: 2021-03-24 11:23:23

Ten wiersz przeczytano 4703 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie