Zacieranie
Przestrzeń czasu...
Siedzę wieczorem
przy biurku
w otoczeniu
drgającej ciszy
przelewam wolno
czas menzurką
szukam obrazu
na starej kliszy
Migają twarze bez wyrazu
usta bezsłowe przelatują
jakieś znaki stop zakazu
oczy się nieme wpatrują
I niczego już nie ma
utopione w czasie
rozsypują się w niemoc
A ja trwam w bezwymiarze
uśpiona przeszłości narkozą
coraz bledsze widzę twarze
Nie pamiętam ich głosów
autor
Zakochana w wietrze
Dodano: 2018-02-16 12:30:36
Ten wiersz przeczytano 734 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
Świetna refleksja pozdrawiam serdecznie;)
Smutne są takie bezwymiary, Łucjo,
niestety chyba wielu z nas dane, mnie też nie są obce,
dobry wiersz,
widzę, że w bieli też Tobie do twarzy.
Pozdrawiam serdecznie Grażyna :)
Smutna refleksja w pięknym wydaniu. Czas zaciera
pamięć i często zapominamy o ważnych drobiazgach. moja
babcia zachęcała mnie zawsze do pisania pamiętnika i
piszę do dziś. Pozdrawiam ciepło :)
Witaj Zakochana:)
Zdjęcia można a nawet trzeba mieć z przeszłości ale
żyć przyszłością:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Smutna refleksja, ale prawdziwa aż do bólu.
Pozdrawiam serdecznie :)
Piękna refleksja Łucjo:)
Smutne,
ale chyba warto mieć wspomnienia i albumy do których
można wracać, nawet jeśli niektóre rzeczy już się
mocno zatarły w pamięci.
Ładnie napisane.
ładnie, refleksyjnie i życiowo:) pozdrawiam serdecznie
Ale masz piękne strofy i mądre. Z taką składnią każdy
wiersz to malina. + i Miłego popołudnia.
++:))
Piękny życiowy i refleksyjny wiersz:)Czas zamazuje
różne szczegóły:)pozdrawiam cieplutko:)
Ładnie za klimat wiersza, przyjemność!
:)
Pozdrawiam ciepło!
UKŁONY!
Powoli umyka z pamięci...
Miłego popołudnia ŁUCJO:)
czaS przemijania, zapominania, ciekawy temat