Zaczęte

Ja tez oswajam sie codziennie....... z brakiem tych
wszystkich odgłosów które tak mile i z czułościa sie
pamieta.... i jakby już mniej boli, ale tak samo
tęsknie jak na poczatku... Bardzo ładny wiersz. Ja tez
tu ulokowałam swoje emocje

Bardzo interesujacy zabieg z tymi powtórzeniami. A
przekaz mocno nałdowany emocjami, piękny, chociaż
niezmiernie smutny.

bardzo smutny...ludzie odchodzą my też
odejdziemy-ucichną i nasze kroki...świetnie piszesz

Twój wiersz nie wymaga komentarza... jego się czuje...
:(

Tak,zbyt długa samotność wygładza jak lufę
broni,ciekawe określenie -pozdrawiam!

zaczęte...

Jak oswoic dzikie serce które kocha tak beznadziejnie?

lubię twoje rymowane wiersze ... są lżejsze, a jednak
tak samo wyraziste i przejmujące :)

Dobrze oddałeś stan ducha .Pozdrawiam :-)

oswojenie to zguba, spacer ułudą, wygładzona umiera,
lepiej nie zaczynać odrzucić... to trudne... potrzeba
jest raczej miecza by przeciąc, zapomnieć.

Jest to tak zwane uczucie wybicia z rytmu ... Ktoś
bezpowrotnie odchodzi a wraz z nim wszystkie odgłosy
obecności drugiego człowieka pozostaje rutynowe
wykonywanie codziennych czynności , które bez Niej i
tak nie mają sensu ...Smutny Twój wiersz ,ale widać
taki musi być...

Tęsknota, samotność, oczekiwanie, rozłąka...
Wielokrotnie staramy się oswajać te rzeczy które
niestety u każdego muszą się kiedyś rozpocząć...

Zmysły czują - nie czuć nie są w stanie, że ktoś
odszedł i wolno nadchodzi długie, długie
pożegnanie....

Świetnie napisany wiersz - no tak jak odchodzi to
cisza, jednak zostają zapachy i widzimy, słyszymy choć
nikogo już nie ma i trudno z tym się pogodzić - oswoić
myśli, że "podłoga nie trzeszczy" - wspaniały wiersz!

A to da się oswoić kiedykolwiek? Tak, chyba się da.