Zaduszki...

Wykąpały się w złocie,
brązach liści jesieni,
dywanach
z szeleszczących liści,
deszczach
z wiatrem zmierzwionych.

Czasem
w dziewiczym śniegu,
pierwszym,
który spadł tego rana,
przykrył
królestwo jesieni,
białej zimy,
ogłosił zwycięstwo.

Zamiera życie całe...
drzewa
zrzucają peleryny liści,
stoją nagie,
bezbronne - jak dzieci,
mroźnymi wichrami szarpane.

Nastała
pora uśpienia,
drzew,
krzewów i kwiatów,
a my
wspominamy swych bliskich,
którzy usnęli
- jak drzewa na zimę,
a przecież
znów na wiosnę wstaną,
spotkają się z nami,
już na zawsze.

Wiosną,
na rozkaz nieba,
soki w drzewach
znów trysną,
fontanną,
która nazywamy życiem,
powstaniemy rześcy i zdrowi.

A w Zaduszki
- ognie trysną,
blaskiem zniczy,
aż do nieba,
wykrzyczeć bliskim ze jesteśmy,
tutaj ,
przy nich,
tęsknimy i modlimy się,
…...................
za nich.

Leszek K.

autor

LeszekK.

Napisany: 2010-09-28 Dodano: 2010-10-28 13:10:05

Ten wiersz przeczytano 856 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie