Żagiew

Wiersz metaforycznie opisuje uczucie, które choć
tłumione i przygasłe, wciąż trwa w sercu, gotowe na
nowe zapłonienie, czekając na nawet najmniejszą iskrę
nadziei, która może je ponownie rozpalić.
(+)

Niezwykły, jak dla mnie dość psychologiczny wiersz.
Tak się może dzieje, gdy ktoś podsyca ciągle tę
nadzieję... (a przynajmniej nie gasi).
Pozdrawiam serdecznie z dużym podobaniem:)

Bardzo ładny, melancholijny wiersz. Pozdrawiam

Z miłością kochana Kri tak już jest, wystarczy
zarzewie...ślicznie :)

Z miłością kochana Kri tak już jest, wystarczy
zarzewie...ślicznie :)

pięknie napisany melancholijny

Miło znów do Ciebie zajrzeć Piękna. Szkoda że tak na
odległość bo inaczej to pewnie bym załatwił za
szpitala jakąś butlę z tlenem. Ale pewnie wtedy byś
wskoczyła na motor i tyle bym Ciebie widział.
Pozdrawiam z uśmiechem:))

Nadzieja zawsze umiera ostatnia. Mówią, że jest matką
głupich, ale ja twierdzę, że lepiej mieć głupią
nadzieję, niż być beznadziejnie głupim :)

Prawdziwa miłość odradza się jak Feniks z popiołów...
Śliczny, melancholijny wiersz!
Serdeczności przesyłam

Kolejnym Gościom- miłym Paniom,
dziękuję za wgląd do wiersza,
komentarze,
pozdrawiam serdecznie:)

Znając życie to pewnie tak jest. I to naturalne, bo
jego się nie da zabić, przeważnie się głęboko więzi.

Wystarczy iskierka by rozniecić pożar więc dopóki się
tli warto podtrzymywać ogień ;)
Serdecznie pozdrawiam i dziekuję za odwiedziny :)

To fakt Wystarczy niewiele by miłość odżyła i kolejny
raz zapłonął ogień w sercu.
Pozdrawiam cieplutko :)

Może uda się rozniecić ...miłego dnia.

Dziękuję miłym Gościom za pochylenie się nad wersami,
komentarze,
pozdrawiam serdecznie:)