Żagle

Ten nigdy nie zazna szalonej przygody,
co zgnuśniał w leniwych objęciach wygody
i woli wygniatać prześcieradła płachtę,
niż w deszczu na wietrze pełnić nocną wachtę.

Woli leżeć w łóżku na dowolnym boku,
niż żeglować halsem na wpół wzdętym foku,
woli na kolanach trzymać swego kota,
niż wiatr czuć na plecach rozwijając grota.

Po co ma dostawać w łeb ciągle od bomu,
jeśli może bąki zbijać w swoim domu,
po co skórę dłoni ciągnąc szoty zdzierać,
jeśli może w chipsach palcami przebierać.

Jeśli ktoś tak myśli, to już jest stracony,
to nie żaden facet, lecz pantofel żony
i już nie zachwyci się błękitem nieba,
nie doceni smaku kieliszeczka chleba.

Nocą gwiazd nie dotknie tuż nad horyzontem
i słońca nie ujrzy nad żagla trójkątem,
dłoni nie zanurzy w chłodnej wody toni,
nie pozna uczucia, gdy się falę goni.

Bo żagle to męska szalona przygoda,
żagle to też wolność i dzika swoboda,
to oddech głęboki z wydechem radości
i okruch przyjaźni i niezależności…

autor

M.N.

Napisany: 2016-07-12 Dodano: 2017-07-12 19:48:45

Ten wiersz przeczytano 1378 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie