Zagubiona...

Kiedyś przyjdzie na mnie czas

Biała tarcza oświetla nieśmiało moje oczy
Odbijają, łamią się kolory w tęczowych blaskach
Klejące nici snu wiążą dusze
W jedwabne kokony samotności
Jedna połówka księżycowej rozkoszy.
Zawieszane między planetami
Huśtawki osobowości
W otchłaniach snu kołyszę się sama...
Gonią mnie czarności zegary za dnia
Zataczają koła błędnych wyborów
Chwile niebieskości przygniecione wskazówkami.
Przekraczając ciemne wrota promieni
Zostawiam za ścianą całą szarość
Powietrze głuche i czyste
Orzeźwia rzeki marzeń
Nowe prądy wspaniałości
Woń białości krąży wokół płomiennych serc
Księżycowe troski skalane bezwonnością
I Twoje obrazy...
W jasności mauzoleum...
Ruchome postaci
Deszczowe słowa
Perłowe usta...
Moc zaklęta w głazach
Zapach ciał maluje bezwiedne dzieła...
Pył gwiazd, kurz ogarnia noc...
Gdy nadejdzie nów...
Da upust pragnieniom mroku...

Dla .....

autor

Aranel

Napisany: 2006-09-28 Dodano: 2006-11-07 22:12:38

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie