Zamienić w Popiół
Nim nas pokryją rdzawe liście,
Nim się obróci człowiek w popiół.
Garstką czasu pozostaniemy,
Wyrzuceni w otchłań niepamięci.
I gdy zapomną o nas już ludzie, drzewa,
Wyrwią jak konar gdzieś do ścięcia.
Zewsząd zamilknie echo serc bicia,
Obróci w popiół zapomnienia.
Otoczy nas szpaler smukłych topoli,
Zagrają smętnie na pożegnanie.
W krzyku dusz ludzkich rwie się nasz ból,
O ocalenie tego, co kiedyś pozostanie.
Już niosą Cię ? człowieku nikły!
Kordon czcigodnych w żałobnych pelerynach.
Z lipowego drzewa złożony
w niewygodnej skrzyni,
W ostatniej drodze biednego
człowieka.
Zamienić w popiół czy zanużyć w dole?
Smukłą sylwetkę cierpiącą przez lata.
Tak kończy się etap ziemskiej
egzystencji,
Jesienny płomień,
nieodżałowana strata.
Piotrek40
Komentarze (4)
Treść wiersza smutna jak późna jesień, jednak trzeba
się cieszyć każdym dniem i korzystać z piękna
otaczającej natury o każdej porze roku. Może masz
rację, że zostanie po nas tylko popiół, ale to dotyczy
tylko biedaków. Bogacze i krzykacze budują pomnik na
pomniku by pozostała po nich pamięć i to za
pieniądze podatnika.Gdy pozostanie kraj pod sztandarem
prawa i sprawiedliwości, to chyba będzie koniec świata
i zostaną same popioły.
Wyrwią jak konar - wyrwią?
W krzyku dusz ludzkich rwie się nasz ból, - a to już
jakiś bełkocik
człowieku nikły! - dlaczego nikły?
Z lipowego drzewa złożony
w niewygodnej skrzyni - co to za składnia? kto
złożony?
refleksja i smutek - podąża w czerni aleja ciszy
Bardzo smutny ten wiersz... Dużo refleksji, rozmyślań
i wniosków niewesołych...