Zamurowany Etos

Na łące codzienności rozpaliłem
ognisko i dławię się światłem.
Nie mogę znieść gryzącego dymu
absurdu i niezwykłości. Idę do domu.

Kładę się spać, aby śnić.
Idą ludzie szarzy albo czerwoni.
On i Jego obrzydliwie kolorowa nić.
Zszywa mnie ze mną. Uciekam. Dogoni?

I z nim biegną szarzy po czerwonych.
Płaczą, krzyczą, wyzywają, razem.
Ja z nimi, oni beze mnie i wdzięcznych.

Dla razem, się tylko rozerwałem.
Bo błaznów od śmiesznych,
Bo siebie od poetów wyzwałem.

autor

Kasprzakos

Napisany: 2008-12-31 Dodano: 2009-01-11 18:53:08

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie