zanim wypowiem
gdy zbieram wiersze tam gdzie cienie
postanowiły snuć się stale
budzą się nadal niepowszednie
wspomnienia wątłe jak kaganek
w miejscach o których nie pamiętać
wolno jedynie w pełnych zwątpień
szarych godzinach czas przyklęka
i w zapomnienie schodzi pośpiech
gdy wiersze nikną tam gdzie cienie
znalazły miejsce by nie wracać
zbliża się chwila pełna zwierzeń
kradnąc minuty ręką gracza
zapada w pierwszy wolny antrakt
choć mogła wzbudzić niespodziane
uczucia które prawem czarta
chcą sympatyczny pić atrament
zostawiam wiersze nim się zbudzisz
wszak swoją rolę odegrały
by jednym słowem świat przewrócić
choć tak przekorne snułam plany
wiernemu czytelnikowi...
autor
Colett
Dodano: 2011-04-02 18:22:13
Ten wiersz przeczytano 623 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Kawałek historii z życia, historii romantycznej
bardziej na smutno, a więc klasycznie, jakby z
rodowodem z epoki romantyzmu, w której nieszczęśliwa
miłość, to norma. Budowa wiersza mocno uporządkowana,
sposób rymowania – gratulacje, język z kodem
osobistym, zmusza do analiz treści, co może też
zniechęcać, ale jazda warta rezerwacji w pierwszej
klasie. Pozdrawiam.
Bardzo ladny wiersz :)