zapomniany...

Siedzą oboje w dwóch różnych pokojach
Ona płacze cicho on ciężko wzdycha
Oddzieleni nie tylko ścianę lecz też niezgody kotarą
Powstałą w domu -między ścianami z betonu
Które zimne są... i uczucia wstrzymują
Gdy w końcu ktoś wyciąga rękę
By przerwać tę milczącą udrękę
Do tego domu zimnego
Wpada promyk słońca złotego
I wydawało by się że to już koniec

(...kilkanaście lat później...)

Siedząc w domu sama jest jak wytworna dama
Która monetami świeci po oczach dla gości
Jej życiowy cel to za gotówką pościg
A gdy wychodzi "na miasto" do znajomych spieszy
Kiedy miała serce była w ciągłej rozterce
Wyrzuty sumienia nie dawały ukojenia
Teraz serca nie ma -więc czuje się lekka

On robi karierę w pracy
Bo jak powtarza bez niej nie ma kołaczy
Kiedyś liczył się ze swoją rodziną
Dzisiaj zapomniał "przecież smutki miną
Trzeba się czasem trochę poświęcić"
Gdy zamienił się w martwą kukiełkę
Nie dostrzegł różnicy zbyt wielkiej
"Życie jak życie..." ... z rodziną czy bez...

Kiedyś kochali się dziś zmienili nie do poznania
Wśród kłótni ciągłych i przemian na gorsze
Zapomnieli o kimś...
W sąsiednim pokoju, wśród obojętności
Zgrzyty ciężkiej muzyki goszczą
Kolczyk w uchu, sznyty na rękach
Bezradność w sercu, nienawiść w oczach
On ciągle czeka, na zainteresowania krztynę
Czeka wciąż, lecz już stracił nadzieję
By wyrwać się z tego koszmaru wystarczy jedno cięcie...
Więc bierze żyletkę i tnie się...

Dla Wszystkich Zapomnianych...

autor

spiewaczka

Dodano: 2005-05-04 14:53:13

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie