Zapomnienie
...
W parku ukryta między drzewami,
taka niechciana, omszała.
Wczoraj przystanią była strudzonych,
dzisiaj samotna została.
Nad nią kołyszą się dęby stare,
głaszczą gdy wiatr im pozwoli.
Kryły niejedną miłosną parę,
dziś braćmi są smutnej doli.
Skrzypiące śruby już porudziały,
kiedyś świeciły srebrzyście.
Przez długie lata deszcze smagały,
zmywając nie tylko liście.
Jeszcze przysiadła na niej staruszka,
tuli dębowe gałęzie.
Nie wiedzą obie, ona i ławka,
że jutro już ich nie będzie.
Komentarze (44)
piekny refleksyjny wiersz, troche smutno sie konczy,
zadumalam sie ...
przepiękny wiersz...Pozdrawiam
Bardzo pięknie o przemijaniu. Pozdrawiam
Przemijanie...sentymentalnie i smutno.Pozdrawiam.
Aż ciarki przechodzą, duży plus - piękny wiersz.
Dobrej niedzieli :)
Bardzo dobry!
proszę usiądź na chwilę też na mojej ławeczce:)
Bardzo mnie trafił Twój wiersz. Coraz częściej
rozmawiam z przyjaciółką o tym, że wciąż mniej nas na
ławeczce...
I chyba najbardziej boimy się zapomnienia, chociaż nie
potrafimy uzasadnić powodu tego strachu. Przecież
potem ponoć wszystko jedno...
Pozdrawiam Cię ciepło :)))
poetycka ławeczka przeszłości
pozdrawiam
Bardzo ładny, świetnie napisany wiersz:)
w parku miedzy drzewami, szczególnie nocą, dzieją się
cuda nad cudami. Niemymi świadkami wyznań miłosnych,
są ławki i obok krzaki zazdrosne.
Wielu wraca do miejsc gdzie park i stara ławka,
wspomnienia, wspomnienia z tamtego lata.
Wczułem się w atmosferę twoich lirycznych słów i
oddałem melancholii.Gratuluję pomysłu i wykonania-
jest pięknie
Pozdrawiam i wyjatkowo serdecznie dziękuje za urocze
twoje wpisy pod moimi wierszykami.
Bolesław
Ot, przemijanie, a dzięki niemu - prawdziwa poezja:)
Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam :)
Nostalgicznie, jednocześnie pięknie. Tak właśnie bywa
często, dziś jesteśmy, jutro nie ma już nas. Dlatego,
dziś i ta chwila, jest tak bardzo ważna i bezcenna.
Wiersz ujął mnie mocno, za serce. dziękuje. Dobranoc.
Ładnie... bardzo na tak :)