Zaprowadź mnie wiosno

Tam, gdzie mi wierzby tęsknie szumiały, a wiatr mazura na szyszkach świerkowych grał...

Zaprowadź mnie wiosno, gdzie potoki rwące,
kaczeniec z zawilcem dzisiaj płuczą szaty.
Niech ochłodzę wodą swe czoło gorące,
i pochodzę boso, tu gdzie kwitną kwiaty.

Tam na tych rozdrożach stoi krzyż wyniosły,
a na nim rozpięte ramiona Chrystusa.
Trzy wysokie świerki swój cień dają wiosną,
obok krzyża stoi starowinka grusza.

Żebrak lub podróżny w cieniu odpoczywał.
To moja Ojczyzna, sercem malowana,
chociaż czas już dawno ślady te pozmywał ,
lecz w pamięci mojej będzie zachowana.

Idę trochę dalej, tu stał dom rodzinny,
rozbite cegiełki z pieca chlebowego.
Jaki chleb był ważny i taki gościnny,
jak trudno, jak ciężko było żyć bez niego.

Wspominam też mamę jej włos siwiejący,
wyrabiała chlebek małymi rączkami,
Niełatwa to praca, a jaka męcząca,
na stołku stała dzieża z chleba zapachami

Dawno już nie żyje mój domeczek mały,
zmarło też dzieciństwo wraz ze śmiercią matki,
tylko mi wspomnienia z tych czasów zostały
i tak żal mi, tęskno do tej wiejskiej chatki.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-04-27 Dodano: 2017-04-27 15:41:38

Ten wiersz przeczytano 2644 razy

Oddanych głosów: 53

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie