Zapytam
***
zanim ostygnie
we mnie ziemia
zapytam Cię
czy już wiesz
jak żyje
człowiek gdy
posiada tylko to
co jest w nim
bardziej
przeszły niż przyszły
ze słowami
na które uważa
i w świadomości
swojego istnienienia
zapytam Cię
czy już wiesz
jak to jest
klęczeć przed obrazem
w modlitwie
oddaj mi ją Panie
i w zakamarkach ciała
przyślij łódź
która jest na tyle trwała
i przepłynie
tych parę lat
zapytam Cię
o podpalone mosty
które płoną do dzisiaj
i gorycz herbaty
o myśli pamięć
której nie sposób
wyrzucić
i o sumienie
stare ubrania
co nie grzeją
a straszą półki
o uczucie
którego nie dobili
o twoj sen
i spokój dnia
a potem
ostygnie ziemia i ostygnę ...!
autor
Vita in deserto
Dodano: 2018-11-15 17:53:26
Ten wiersz przeczytano 1650 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (34)
bardzo dobry wymowny przekaz - skłania do przemyśleń
:-)
pozdrawiam
piękny wiersz ciekawe metafory, zatrzymauje i
zaciekawia
Wiersz wymowny ale jak piszesz to tylko wiersz i
dobrze. Życze realnie samych pięknych chwil .
wiersz piękny pytania są ...a odpowiedź jest w nas ...
człowiek... bardziej przeszły niż przyszły - ciekawy
akcent, interesujące frazy, dobry wiersz.
Piękny wiersz.
Samotność człowieka uczepionego przeszłych chwil...
spotęgowana dodatkowo obojętnością... pozdrawiam
serdecznie.
Zaczynałam się..
wiersz ciekawy i niebanalny, pełen nieoczywistych
treści. lubię posiedzieć przed wierszem i włączyć
szare komórki. Twój taki jest.
serdeczności :)
Słowa z przeszłości utkane w przekaz.
Pozdrawiam Robert
czy wiesz
jak żyje
człowiek gdy
posiada tylko to
co jest w nim?
Odpowiem, że wiem. To szczęśliwy człowiek.
Dzień dobry Mariat
Tak ma Pani całkowitą słuszność,moja wina , moja
bardzo wielka wina . Dziękuję uwaga cenna
Tak, czytając wrażenia jednostki idą w górę. (a przy
okazji - parę literówek i przesunięć, chyba, że się
mylę:
1. czy juz już wiesz" = ???
2."i ma tylko siebie
świadomość
swojego istnienienia"
tu dwie uwagi = istnienia i czy całość to nie
pleonazm?
3.zakończyłabym tak szczerze, jak zaklęcia czy klęcia,
zupełnie otwarcie, nie dusząc w sobie tego "ja" na
końcu.
Ne wstydźmy się rymu. On dopiero daje wierszowi błysk
w oczach.
Rozumiem, że autorka te ewidentne niesklejności
uporządkuje, a jak nie - trudno, nie mój wiersz.
Wiersz pełen niebanalnej treści.
Sztuka pisania nie jest Ci obca.
Miłego wieczoru.
Pozdrawiam :) dziękuję za ciepłe słowa :)