Zawalczyć o niezwykłość

Kiedy ciemność odgarniam
by w duszy kojące światło zostawić
cieszę się każdym promykiem
wdzięku który od ciebie dostałem
pamiętam jego blask
jest mi bliski
celebruję go w sobie długo
przypomina o oczach
pięknie do mnie uśmiechniętych
jestem samotny pozbawiony odczuwania zawładnęłaś mą duszą
ona wciąż pragnie uwielbieniem wzruszać
chcę się zanurzyć w twojej niesamowitości życie nie smakuje bez emocji
więc pozwól być porwaną
w imię najbardziej szalonej namiętności
jesteś tego przecież warta
by móc się z całym światem siłować
wyrwać jemu niezwykłość
chociaż na sekund parę
miłością zachłysnąć się jak najwięcej
nic innego już nie chcę.

autor

Petrus Q.

Napisany: 2017-10-12 Dodano: 2018-02-22 00:58:46

Ten wiersz przeczytano 1077 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie