zawieruszyć

*

Groschek,
Wiersze - urzekły mnie BARDZO!
Sposób pisania, choć w wielu momentach dla mnie po
prostu niezrozumiały - do pozazdroszczenia.
Rozumiem jednak, że nie piszesz dla "poklasku" co
jeszcze bardziej mi imponuje.
Tematyka trudna, a może po prostu pogmatwana, ale
takie, zgaduję jest aktualnie Twoje wnętrze.
Aktualnie, bo GWARANTUJĘ, że się zmieni, ponieważ
"grzebiąc" w nim, co jasno wynika z Twojego niejasnego
pisania, dokopiesz się do diamentów, które są zawalone
niepotrzebnością choć normalnością tej rzeczywistości.

Rób to co robisz, bo robisz to super!!!

I teraz dzielę się refleksją, pomimo tego, że o nią
NIE PROSIŁEŚ i (jak to zwykle bywa w ludzkiej naturze)
podejrzewam, że jedną z pierwszych reakcji jaką może
przynieść, może być coś w rodzaju "buntu"...
Na balach weneckich przykładano sobie zdobione,
unikatowe maski. Takie maski, wkładamy czasem my.
Piękne lub brzydkie, chwalone lub ganione, noszone z
nam tylko znanych pobudek, mogą (noszone zbyt długo)
"przyrosnąć" do nas, a wtedy jest nam trudniej je
zdjąć i zaczynamy się z nim sami utożsamiać. Czasami
WIEM, pomagają i używane w odpowiednich momentach w
tym dziwnym świecie są niejednokrotnie bardzo pomocne.
Niestety tylko dla tego świata. Świata zewnętrznego.
Wewnętrzny świat się w nich dusi. Piszę z
DOŚWIADCZENIA nie z teorii. Nie twierdzę też, że
potrzebujesz tej refleksji, ale chciałem się nią
podzielić.

Życzę wszystkiego dobrego.


Ktoś, kto podziwia Twoje wiersze.

Z zawieruchy można wyjść.