Zażegnani

Bezdroża się wloką jakoby po słocie,
gdzieś jechać nam naprzód kazano.
Czy chciano dobrze, nie myśląc o złocie?
A nas naprzód wraz zażegnano.

Bezdroża to dom nasz, ściśnięty latami
wielkimi; a Bóg dał nam życie.
Toż życie jest nasze, i lata są z nami,
ruszyli my więc już o świcie.

Nieznanym nam celem, a lepiej, niż chciano,
zwierzono nam pułk na lat siła.
Niezbity to dowód, iż porą obraną
i wojna w nas serca zmieniła.

I szlachta wychodzi k’nam zbrojnie się witać,
choć wie, jakąż wielkość nam dano.
„Znam ja tego człeka!” „Kazanoż go chwytać?”
„Nie.” „Cóż więc? Bić też nie kazano?”

Zażegnam-że ludzi pod Pana imieniem:
„Bóg z wami, brać szlachta, przez lata!”
Po bitwie bez bitwy za stanę się cieniem?
Za będęż ja gonił psubrata?

Ten dialog, com gadał, wyraźnie mnie dziwi
i widać, żem ja nieobyty:
„Hetmanie, toć mówię: ci są sprawiedliwi!”
A hetman: „Daj dowód niezbity!”

Bo moi? Bo teraz już nie ma wolności
i prawdy – li dowód to przecie?
Odchodzę – niewiernym, bo z wielkiej mądrości;
odchodzę, com zrodzon w tym świecie.

autor

Silvus

Napisany: 2008-05-14 Dodano: 2008-05-15 16:21:01

Ten wiersz przeczytano 714 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie