ZBUNTOWANY WIERSZYK

Odłożyłam długopis,
Wiersz za skończony uznałam,
Uśmiechnęłam się do siebie,
- Że go napisałam.
Aż tu nagle owe dzieło,
Z biurka zeskoczyło,
I pełną parą na mnie z pretensjami ruszyło.
Zaczęło od tego, że nie jest mą własnością,
Że cieszyłoby się zwykłą prywatnością.
Mówiło tak szybko i niezrozumiale,
Do tego za dużo, wręcz zarozumiale.
Skarcił, że tytuł się mu nie podoba,
I że do trzeciej zwrotki to on jeszcze by coś dodał.
Stwierdził, że za bardzo się rymuje,
A ostatniej zwrotki to w ogóle nie pojmuje.
Jak to on powiedział, że za bardzo radosna,
I że pierwsza zwrotka o to wielce jest zazdrosna.
Wykład zrobił mi o metaforach,
Że występują tylko w najlepszych utworach.
Następnie poprawił mi błędy.
Dodał też, że nudzą go happy and'y.
I że koniec ma być smutny,
Nie znów taki, że do trumny.
W końcu przestał tyle gadać,
Nagle zaczął mi tu płakać,
Że on nie chce do szuflady,
Że od ciemna ma zajady,
Że go bolą strasznie kości,
Że nie takiej chce starości.
Stwierdził jednak, że sławy też nie chce,
Bo on skromną osobą jest przewielce.
Prosi jednak, by go szanować.
Dodał też, że chce zaapelować,
Więc wierszyk teraz ładnie prosi:
Proszę mnie w swych sercach nosić.
Pamiętajcie mnie już zawsze,
Nawet kiedy słońce zgaśnie,
Powtarzajcie mnie co rano,
Żeby nic mnie nie bolało,
Recytujcie też z wieczora,
Bo to najpiękniejsza pora.
I ja pod wierszem się tu podpisuję,
A jak będzie miał pretensje, to go adoptuję..;)


Patrycja Zuzanna Łyskawa;)

Dedykacja dla yamCito - bo lubi wesołe wiersze;)

autor

Tajemnica16

Dodano: 2011-01-21 19:07:29

Ten wiersz przeczytano 1078 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie