Zdanie

Zdanie. Złożone niczym scyzoryk,
jak w skrzyni biegów zębate koła,
które wyrzucił z siebie retoryk
na kacu kiedy załapał doła,

legło pod płotem w wysokiej trawie.
Uwalnia z rzepów pokaźną brodę.
Słychać zgrzyt zębów po rannej kawie,
w dzień gdy deszczową mamy pogodę.

Ciekawie zerka w ciemne zakątki
ciągle szukając ucha od śledzia,
oraz szemrane robiąc porządki,
ten który słowa te wypowiedział.

Słychać, ja jestem wzorem dla świata,
wielką ideą i drogowskazem.
Mnie nie powstrzyma żelazna krata.
Jam jest aniołem, nawet Pegazem.

Tłumy rzuciły się w jego stronę.
Każdy z nich pragnie iść w awangardzie
i głaszczą jego tłustą śledzionę,
wrogów trzymając w ciągłej pogardzie.

Intencji jego nie chcą dostrzegać.
Na siłę hymny pochwalne grają,
gdyż im przypadłość pewna dolega,
własnego zdania nie posiadają.

Tak neofitów zgrywając rolę
dają się pociąć w jego obronie,
chętni krwią zrosić jałowe pole,
gdy sztandar w dłoniach purpurą płonie.

W kąt odrzucają zbędne pytania,
bo po cóż wiedzieć co w tym jest grane.
Łatwiej gdy brak jest własnego zdania,
przyjąć za swoje to zasłyszane.

Każdy najlepiej sam siebie dręczy.
Taką już mamy manię w narodzie.
Niechaj w śmiałości ktoś nas wyręczy,
my zostaniemy głupi po szkodzie.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2022-12-14 Dodano: 2022-12-14 14:45:37

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie