Zeszyt

czuję się jak...

zeszyt
stary zniszczony porysowany oszpecony
pożółte kartki rozmazane pióro
zdarta okładka umarłe litery

zeszyt
jeden mały biedny opuszczony
wyrzucony w kąt zapomniany
bez wyrazu a wciąż żywy

zeszyt
dla ciebie i dla mnie
dla niej i dla niego
dla pana z kostnicy i pani z martwymi motylami

skradzione wspomnienia
bolą jak nóż wbity w plecy
przez przyjaciela
a jednak żyją
na wieki

patrz co zrobiłeś...

autor

pacyfistka

Dodano: 2005-07-17 15:11:58

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie