Ziemio-Matko nasza

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I dziwię się, że:
Kiedyś tak piękne,
Teraz tak zniszczone.
Podziurawione i spalone przez synów Twoich.
Zrównane i spustoszone przez córki Twoje.

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I szukam:
Znaków smutku po śmierci Twych dzieci.
Śladów krwi, która wsiąkła w Twą glebę.
Lecz nie znajduję nic.
Czas jak dobry lekarz zaleczył wszystkie rany.

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I pytam:
Czy pamiętasz wszystkich Swoich
Synów i Córki Swoje?
Czy Twoje sumienie jest tak samo twarde jak nasze?
Czy Twoja duma nie pozwala Ci sobie przypomnieć?

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I przeklinam:
Ludzi bezczeszczących Twe groby.
I tych, którzy zabierają Twe tajemnice.
I tych, którzy Ciebie zabijają.

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I płaczę:
Moje łzy razem z deszczem, spływają mi po policzkach.
Skrucha przeszywa moje serce bólem, jak Ty piorunem niebo.
Żałuję za wszystkie Twe dzieci,
Lecz mój żal na nic się zda.

Ziemio – Matko nasza.
Wznoszę głowę wysoko,
Patrzę na Twe oblicze.
I krzyczę:
Padam na kolana, ręce do Ciebie wyciągam.
I z gardła mojego wydobywa się okrzyk smutku.
Lecz mój krzyk zlewa się z gromem, który cichnie.
Zostaję sam, a Ty
Ciągle milczysz.

autor

Morisako

Dodano: 2004-08-18 18:57:36

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie