Zima...w moim lesie

Drzewa ponurym milczeniem powitały
Piękną panią w srebrnej sukni i koronie

Przed która północne wichry się schylały
Gdy złamała oręż jesiennej obronie


Wkroczyła dumnie i stanęła obozem
Zasypując swą armią ścieżki i polany
Przez które przejeżdżal czarnoksiężnik wozem
A w gąszcze rzucając szal ze srebrnej nici tkany


Wypędziła ostatniego muzykanta
Przerywając hejnał leśny..
Rozpędziła braci leśnych na wsze strony

I zastawiła sidła jak Car na walecznych
Chcąc ich zmusić by bili jej pokłony
A oni,ci weseli kiedyś powstańcy
Ugodzeni harpunem losu
Z sercem rozdartym...

Jak przed Grekiem Ilionu mieszkańcy
Brną ku wybawieniu szlakiem nieprzetartym


Ona z drwiącym uśmiechem woła za nimi
Przed nimi..i nad nimi..

...Poddajcie się belloni!
Oni nie słyszą....są dla siebie wielkimi
I bronia się ,jak przed szatanem się broni
Dusza ku wielkim niebiosom idąca...


Mijają dni.mijaja noce nieprzespane
A z nimi ginie wytrwałych kochająca wiara...
Wraz z nia ,z trudem wchodząc w gąszcze zasypane

W wielkiej ciszy i zapomnieniu ginie On...
Wyszeptawszy jeszcze gorzkie słowo
....Pardon....

Moim czytelnikom...

autor

Bystrooka

Dodano: 2006-10-31 06:39:55

Ten wiersz przeczytano 1058 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie