Złote Jaja

Aby nam się zawsze i wszystko darzyło...

Pewnego razu, we wsi Mała Bajka
Żyła sobie kura, co znosiła złote jajka.
Gospodarze długo zachodzili w głowę,
Czemuż ta kura znosi takie jajka nietypowe?
Ani czerwone, ani białe, lecz po prostu – złote całe!
Zjechały się zewsząd różne naukowe osobistości,
Aby podziwiać i kurę, i te osobliwości.
Zebrała się tęgich głów poważna narada,
I doszła do wniosku, że kurze znosić takich jaj nie wypada.
Kura nic sobie z gadania naukowców nie robiła,
I po staremu jak przedtem, złote jajka co dzień znosiła.
Aż pewnego razu przyszli dwaj głodni złodzieje,
I tak się smutno skończyły naszej kury dzieje:
Rabusie zabili i zjedli ją, aż po ostatni kawałek,
I od tego czasu nie ma już złotych jajek.
Wszyscy mieszkańcy wioski Mała Bajka
Biadolą: „Przepadła nasza kura, a z nią i złote jajka!”
Złodziei złapano, słusznie osądzono,
A potem surową i sprawiedliwą karę natychmiast wymierzono.
To jednak nie zwróciło wielkiej straty wioski.
Bo już się nie dochowali drugiej takiej nioski.
Nauka z tego taka, drodzy gospodarze,
Strzeżcie pilnie tego, co wam Bóg dał w darze!

Żebyśmy tak zawsze mogli robić swoje, i być szczęśliwi, jak ta kura.

autor

zgrywny Maniek

Napisany: 2006-02-18 Dodano: 2006-10-14 15:59:43

Ten wiersz przeczytano 2324 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie