zmierzch życia

zamyka mi oczy śmierć wiecznym snem
sztywnym uściskiem, skostniałą pustką
krzykiem duszy w stygnącym ciele
wewnętrznym rozdarciem, opuszczeniem
a ja wciąż uciekam...
gdzieś biegnę
ku wschodom słońca
do źródeł rzeki dzieciństwa,
aby zanurzyć się w miodowych wspomnieniach,
chcę uchwycić się cienkiej żyły życia
choć powoli spadam w nieodgadnioną próżnię
w drogę mi nieznaną,
zimną
samotną
ostatnią

autor

Stysia87

Dodano: 2010-02-23 18:06:24

Ten wiersz przeczytano 777 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie