Żmija

Nemezis bloog wp.pl

Gdy w lesie dziś byłem na wiosennym spacerze
chcąc ukochanej dać bukiet majowych konwalii
pod krzewem jałowca, przy ścieżce szutrowej
żmija głowę uniosła nad rdzawy wiecheć trawy

Patrzy w bezruchu jak monolit wykuty ze skały
trójkątne i płaskie, upiorne znamię z jej twarzy
pionowa źrenica, ta ohyda z głębin przepaści
syci podwójnym językiem swoje twarde usta

Ktoś cię ubrał szpetotą natury w wstęgę kainową
w sukni rozpiętej z twych piersi drwiąc śliczności
ja jednak widzę piękną i niepochwytną przystań
przesyt truty głodem, kształt połączony z treścią

Aż któryś z złych poetów podniesie ci koronę
i jak laur zawiesi na głowę wić cisowej gałązki
wyzdobi twe czoło i w włosy zanurzy twarz całą
jakbys jednako była: i grzechem i wybaczeniem

autor

kszak

Napisany: 2017-08-20 Dodano: 2017-08-20 09:16:55

Ten wiersz przeczytano 711 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie