Zmory wierszowania

Obaczył mię raz kupiec, wielce niepojęty,
że chcę wiersz swój „zacny” wyrzucić w odmęty.
Jako eż był dzionek piękny i majowy,
chciałżem sobie właśnie nim zawracać głowy.
Pytam: „Kupcze zacny, za ty wiesz mnie, komu
powierz moje wiersze?” – „Nie.” – „Spal po kryjomu.”
„Ależ mości panie, twój koncept mnie razi;
jako że mię w głowę piękna suma włazi,
jaką można wierszom tym przypisać u mnie;
wszystko można sprzedać, aby li rozumnie.”
Na to zły nań wielce takem odpowiedział:
„Za nic wiersze takie, gdybym w grobie siedział.”
„W grobie?” – „Tak, za nie wiesz, cóż komu liryka,
cóż powieść, moralitet, dramat, pieśń, epika,
gdyby autor nawet - mądry, a twór słaby?”
„Nie wiem.” – „Autor z dziełem doszedłby do zwady.
Zwada taka za to zwykle z tym się łączy,
iż tak z dziełem koniec, jak autor się kończy.”

autor

Silvus

Dodano: 2008-06-11 15:23:12

Ten wiersz przeczytano 1024 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Fraszka Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie