znaleść swój własny kąt

Siadam na ławce nie mam gdzie iść.
Błądzę jak zerwany z drzewa, po polu liść
A z oczy płyną mi słone łzy…
W tym deszczu nie widzisz ich nawet Ty.

Zastanawiam się jaką wybrać mam drogę.
Czym dłużej pójdę tym lepiej ochłonę.
Błądzę jak jakieś dziecko które nie zna miasta.
Szukające do zjedzenia odrobinę ciasta.

Czuję w sercu pustkę i rozczarowanie.
Nie umiem wybaczyć bo to trudne zadanie
Chcę uciec jak najdalej choć nie wiem gdzie.
A za te blizny Nie na widzę Cię.

Nie mam gdzie wracać, nie mam już domu.
Nie na widzę tego losu.
Życie już całkiem rany mi zadało.
Tym razem za bardzo to bolało.

Jestem jak ludzie bezdomni się szwendają.
O kawałek chleba , przy ludziach rozpaczają.
Lecz jestem twarda znajdę swój schron.
W życiu odnajdę swój własny kąt.

Nie chcę już płakać nie chcę widzieć łez
Chcę być jak inni szczęśliwa też
I choć nie wiem gdzie podziać się mam
Wiem że zawsze w życiu sobie rade dam.

I choćbym miała pójść do kościoła
Poprosić o drogę naszego Boga…
Bym tak zrobiła być może znalazłabym dom.
Bym już na zawsze miała swój własny kąt.

Poszłabym do pracy nawet przy pakowaniu.
Nie oparła bym się żadnemu zadaniu.
Bo życie wiele już mnie nauczyło.
Za dużo me serce na nie liczyło.

Lecz znowu otwieram oczy i widzę to samo.
Dlaczego ? Pytanie me serce zadało.
Bo to był sen choć piękna była jego rola.
Gdybym odeszła miałabym doła

Me serce za bardzo kocha…
Nie ważne że czasem w kącie głośno szlocha.
Mój dom jest tutaj i nigdy go nie zostawię
Bo on w mym sercu na zawsze tu zostanie.

ps... wiersz nie pisany o mnie

autor

margolcia89

Napisany: 2008-02-16 Dodano: 2008-02-16 09:15:32

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie