W znieruchomieniu

w młodości sny na zielonej murawie snute
puste ciemne grobowe noce
grusza rzuca cień
puste noce wypełnione
oczekiwaniem na znak
ognistym rykiem tygrysa
potajemnie się zbiegają
w symbol łzy deszcz
co drży zawieszony pod zamkniętą powieką
słońcem ziemi ziemią słońca
i wybacza mój grzech
wymazuje

ja cię trzymam a ty trzymasz mnie
tak się mam i tak ty mnie masz
tak ty się masz i tak ja cię mam
w Bogu tylko bardziej się wszystko potrzebuje
wręcz kocha
Bóg jest Słońcem Ziemi i Bóg jest Ziemią Słońca
Bóg jest moim słońcem a ja twoim

wbrew sobie za siebie
trzymając się bezsilnie
w blasku Słońca Ziemi na Ziemi bryle
zaczepionej za ciężar swej gwiazdy
nieruchomiejemy w transie
oderwać chcą nas od siebie
odbijających się w swych oczach
lata wiatry i przepisy tego dokonują
powoli

sam wszystko sam
naprężenia i rozluźnienie
do nikogo nie zwracam się o pomoc, ale mam to
ograniczenie,
narzuciłem je sobie z własnej woli

nad drgającą Ziemią powieką łzy deszcz wymazuje
symbol przebaczenie

autor

Belamonte

Dodano: 2011-05-18 18:12:57

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie